te vissen
staan ze 
dagelijks
op de brug 

te vissen naar 
degenen die op de rand staan 
van donker en licht
die met ijle schreden 
nauwelijks de aarde raken 
tussen water en lucht

die uitgedund van teleurstelling 
hongerig naar verlossing 
al over de leuning bollen
op de geringste zucht
tegenwind

ongelovigen die wankelen
op de scherpste zinsnede 

“nooit meer verdriet”

het aas 
op een bord 
een uitnodigende maaltijd
die bij gedachtenproeve 
alleen in de smaak 
valt
van hoofden waarin hersenen wurmend van pijn
een uitweg zoeken

zíj happen toe
slikken achteloos met het brood
langs nietsvermoedende adamsappel 
het haakje 
dat hun gedachtenfilter doorboort

de vissers likken hun lippen
deppen iedere druppel zeerzweem weg met oude witpapieren
servetten 
serveren hen met ommantelende arm af 
positioneren zich liefdeloos voor de volgenden 

“nooit meer verdriet”

het is ongelogen
als je hersens eenmaal door de spoelkeuken zijn


15-11-2018, Bergerbrug Alkmaar