Deze week was ik Juf Lonneke. Voor het eerst in mijn leven stond ik les te geven op een basisschool, aan groep zes en zeven van de Tweemaster in De Rijp. En… ik ben nog in leven! Het hoefde niét te rijmen.

Stapsgewijs waagde deze dappere klas zich aan poëzie. De kinderen probeerden weg te blijven van rijmpjes en juist beeldspraak te gebruiken of een eigen woord te verzinnen. Het was spannend en uitdagend, maar de kinderen vonden het leuk. Daarna ontwierpen en maakten ze Poëzieposters die opgehangen worden bij het MidWinterRijp Live spektakel in december. En tien van hen gaan een gedicht voordragen, dat ik samenstelde uit stukjes poëzie van de hele klas. ‘We mogen hopen’ heet het. Het gaat over de ideale wereld als je alles zou mogen hebben. Daar blijken toch ook wat nadelen aan te zitten.

De repetitie van vandaag zit erop. Ik ben trots als de grootste aap op de apenrots. Juf Ilse en regisseuse Dorien Haan zijn blij met mijn bijdragen en ik heb op mijn beurt weer een berg van hen geleerd. En ik weet nu wat ik vorige week niet wist: De Rijp is een eind met scooter of bus, maar de rit is prachtig en er wonen heel veel leuke kinderen. Eh, ik bedoel: poëten die vliegensvlug dichten, als kometen!

Dichterlijke groet,

Juf Lonneke (de scooterdichter)

– met dank aan CultuurPrimair

Wil je ook een workshop? Kijk in de AGENDA of mail apolloniawrites [at] gmail.com