We zijn hier in een ruimte voor bezinning. Voor stilte.
Maar mijn hoofd staat nooit stil.
Ik wil de ruimte bezinnen,
vol hangen met slingers van zinnen.
Rijg ze aan elkaar
tot een lange rode draad waar ik met kleine knijpertjes gebeurtenissen en herinneringen aan hang,
zodat ze samen hangen,
niet meer eenzaam zwerven door het universum.

Lieve mensen, welkom in mijn hoofd.
Soms verlang ik zo naar stilte.

Ik wil verlicht worden,
opgaan in het licht,
versmelten met een gedicht.
ssst…
Al mijn moleculen lossen op in de lucht,
als een bruisbal in een warm bad.
Blijft er iets van me over als ik ben uitgestrekt tot in oneindigheid?
Verdwijnt geluid ooit echt of wordt ze slechts verspreid?

Ik laat de stilte uit mijn handen vallen, geruisloos breekt ze aan.

Een hoofd vol herinneringen: reizen door Europa, werk,
theatervoorstellingen
PLOTS DE KLAP
aanrijding
bot trilling
spinnende katten die met warme vachten de pijn trachten te verzachten.
Pijn verbindt lichaam en geest, bron van integratie.
Ik staar liggend uit het raam, voel het opwellen van inspiratie.
Verstil.

Mijn generatie heeft te veel keuzes.
Ik verkies niet te kiezen,
verstop me hardnekkig kinderlijk in de speeltuin van de taal waar álles kan.
Tezelfdertijd worden mensen uitgesloten, vrede zoekend, ronddobberend in onzekerheid,
wachtend op een uitspraak die hen vaste land onder de voeten doet voelen.
Wie doorbreekt hun stilte?

Laveloos op de bank.
Herinneringen verdronken,
niet in staat te zorgen,
geveld door depressie.
Háár rode draad een lont gedrenkt in drank.
ssst…
explosie
gevaar

Ik ben een kind in de nacht,
dat met dichtgeknepen ogen de toekomst in staart.
Maan mijn volwassen zelf aan nooit te vergeten dat een kind ook woordeloos kan wéten.
Ik ben niet vergeten.
Gooide een rode levenslijn door de tijd en vang hem hier op.

Ik wil dat je mijn ziel liefhebt,
mijn liefde opwekt met duivenogen:
je linkerhand onder mijn hoofd,
je rechterarm omhelze mij.
Me omspinnend met woordeloze volzinnen wil ik je proeven, ruiken, voelen,
dronken worden van je liefde,
je mijn gevoel laten doorwoelen
je rauw lusten
totdat jij mij bent en ik jij en dan in stilte
rusten.

Ik heb waarzin,
heb de waarheid verzinloosd,
het leven waanzinnig.
Uitzinnig struikel ik
over innig zelfgesponnen draden.
Ik wil oplossen in het licht dat door glas in lood valt:
een vrije radicaal in de stilte van het licht.

Ik geloof dat God maar een verhaal is,
maar verhalen geven het leven zin.
Hij leeft in onze verbeelding, verschuilt zich tussen de zinnen, openbaart zich in stilte.
God, wat verlang ík naar stílte.

ZIN, een gedicht geschreven en voorgedragen in de Grote Kerk Alkmaar, 15 juni 2018 tijdens Rondje Om van Stichting KUUB.